Μπορεί ο πυρετός επιτέλους να το έβαλε κάτω, (με 8 χάπια τη μέρα τι θα έκανε;) το σώμα να πονάει λιγότερο και να μην βήχω ακατάπαυστα, όμως δεν είναι όλα αυτά το πρόβλημα μου....
Το πρόβλημα μου είναι πως έχω από τη Δευτέρα να φιλήσω και να αγκαλιάσω σφιχτά σφιχτά το μαιμουδάκι μου... το πρόβλημα μου είναι πως φοράω μάσκα όποτε είμαι κοντά του... Το πρόβλημα μου είναι ότι δεν έχω κάτσει να παίξω μαζί του με τις ώρες... και αυτός με κοιτάει παραξενεμένος με τα όμορφα ματάκια του όλες αυτές τις μέρες και αναρωτιέται τι συμβαίνει...
Προσπαθεί να μου τραβήξει τη μάσκα από το στόμα... Γυρίζει και με κοιτάει τρομαγμένος κάθε μα κάθε φορά που βήχω...Του χαμογελάω γλυκά και του εξηγώ "Είναι άρρωστη η μανούλα αγάπη μου συγνώμη" Τα μεσημέρια κοιμόμαστε πάντα αγκαλίτσα, (είναι η ώρα μας) και τρεις μέρες τώρα που τον κοιμίζω στη κούνια από φόβο μην τον κολλήσω κλαίει ο φουκαράς κοντά ένα τέταρτο μέχρι να αποκοιμηθεί. Μου τραβάει με δύναμη τα χέρια κοντά στο στήθος του και απαιτεί την αγκαλίτσα του... Και εμένα να πονάει η καρδούλα μου....
Που να το φανταζόμουν; Που να φανταζόμουν πως θα ανυπομονούσα να γίνω καλά όχι για να νιώσω καλύτερα σωματικά, αλλά για να μυρίσω πάλι μωρουδίλα, να δαγκώσω πατουσάκια, να ρουφήξω μαγουλάκια, να γαργαλίσω το λαιμάκι και να τον κρατήσω σφιχτά σφιχτά στην αγκαλιά μου. Να μπει και αυτός πάλι στην μαμαδόσειρουλα του!! Να αφήσουμε επιτέλους τον μπαμπά να ξεκουραστεί λιγάκι. Αλλά το κυριότερο; Να μου φύγει το άγχος ότι θα κάνω κάτι λάθος και θα κολλήσει...
https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas
Το πρόβλημα μου είναι πως έχω από τη Δευτέρα να φιλήσω και να αγκαλιάσω σφιχτά σφιχτά το μαιμουδάκι μου... το πρόβλημα μου είναι πως φοράω μάσκα όποτε είμαι κοντά του... Το πρόβλημα μου είναι ότι δεν έχω κάτσει να παίξω μαζί του με τις ώρες... και αυτός με κοιτάει παραξενεμένος με τα όμορφα ματάκια του όλες αυτές τις μέρες και αναρωτιέται τι συμβαίνει...
Προσπαθεί να μου τραβήξει τη μάσκα από το στόμα... Γυρίζει και με κοιτάει τρομαγμένος κάθε μα κάθε φορά που βήχω...Του χαμογελάω γλυκά και του εξηγώ "Είναι άρρωστη η μανούλα αγάπη μου συγνώμη" Τα μεσημέρια κοιμόμαστε πάντα αγκαλίτσα, (είναι η ώρα μας) και τρεις μέρες τώρα που τον κοιμίζω στη κούνια από φόβο μην τον κολλήσω κλαίει ο φουκαράς κοντά ένα τέταρτο μέχρι να αποκοιμηθεί. Μου τραβάει με δύναμη τα χέρια κοντά στο στήθος του και απαιτεί την αγκαλίτσα του... Και εμένα να πονάει η καρδούλα μου....
Που να το φανταζόμουν; Που να φανταζόμουν πως θα ανυπομονούσα να γίνω καλά όχι για να νιώσω καλύτερα σωματικά, αλλά για να μυρίσω πάλι μωρουδίλα, να δαγκώσω πατουσάκια, να ρουφήξω μαγουλάκια, να γαργαλίσω το λαιμάκι και να τον κρατήσω σφιχτά σφιχτά στην αγκαλιά μου. Να μπει και αυτός πάλι στην μαμαδόσειρουλα του!! Να αφήσουμε επιτέλους τον μπαμπά να ξεκουραστεί λιγάκι. Αλλά το κυριότερο; Να μου φύγει το άγχος ότι θα κάνω κάτι λάθος και θα κολλήσει...
https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου